(Als U dit interessant vindt, wilt U misschien meer lezen over enge politici. Zie daarvoor de keuzes hierboven. Succes.) 
 

DE EUROPESE SOVJET-UNIE

Waarom wij uit de EU moeten

Pim van Kesteren

(Artikel eerder geplaatst in Nieuw Politiek Geluid 2010 maar herzien)

Het Verdrag van Lissabon uit 2007 vormt de juridische basis van de Europese Unie. Het vult de verdragen van Rome en Maastricht aan en bekrachtigt deze. Hoewel dat in het alledaagse leven niet direct merkbaar is, zijn door het verdrag verschillende zaken op Europees niveau grondig veranderd. Mede door het verdrag is de EU steeds meer op een Europese Sovjet-Unie gaan lijken.

Het verdrag heeft een rommelige geschiedenis. De eerste versie, de Europese Grondwet, bevatte nog duizenden bladzijden aan tekst met alle voorgaande besluiten van de EU. Daaraan was een preambule toegevoegd, met de redenen voor intensievere samenwerking en verdere versmelting van de EU-lidstaten tot een Europees geheel. Deze Grondwet werd in de zomer van 2005 verworpen door de Franse en Nederlandse kiezers die in een referendum hun mening mochten geven. Andere landen hadden het verdrag toen al bekrachtigd, zonder overigens goedkeuring te vragen aan hun kiezers. Met de afwijzing van Nederland en Frankrijk was de eenstemmigheid verdwenen, die voor de Grondwet vereist was.

De EU kwam met een nieuw voorstel dat op 13 december 2007 door de regeringsleiders ondertekend werd en dat vanaf toen het Verdrag van Lissabon heette. Het voorstel bestond alleen nog maar uit verwijzingen naar oudere verdragen maar was voor de rest inhoudelijk vrijwel hetzelfde als het verworpen voorstel. Het moest nog wel bekrachtigd worden door de afzonderlijke lidstaten. De Franse en Nederlandse regeringen wilden dat niet meer per referendum doen, maar dit keer werd het verdrag verworpen door een Iers referendum in juni 2008. Een herziene versie werd op 2 oktober 2009 weer wel goedgekeurd door de Ieren. Als laatste van de lidstaten zetten op 10 oktober 2009 president Lech Kaczynski en op 3 november 2009 president Václav Klaus hun handtekening namens respectievelijk Polen en Tsjechië. Met het depot van de Tsjechische bekrachtiging bij de Italiaanse regering zoals het verdrag dat vereist, trad het ergens in 2010 of 2011 in stilte in werking.

Het nieuwe verdrag voegt twee Europese organen toe aan de bestaande. Voorheen kende de EU vijf officiële instellingen, namelijk de Europese Commissie (met 27 Eurocommissarissen, voorzitter sinds 1 november 2014 is Jean-Claude Juncker), de Raad van de Europese Unie (wetgevend orgaan met daarin ministers van de lidstaten), het Europees Parlement (met straks 750 direct gekozen leden, voorzitter sinds 2012 is Martin Schulz), het Hof van Justitie en de Rekenkamer. Aan deze instellingen worden door het verdrag de Europese Raad en de Europese Centrale Bank toegevoegd. De Europese Raad bestaat uit de regeringsleiders van de lidstaten plus een voorzitter en een zogenaamde Hoge Vertegenwoordiger van de Unie voor Buitenlandse Zaken en Veiligheidsbeleid. De Poolse minister-president Donald Tusk volgt sinds 1 december 2014 de Belgische Herman Van Rompuy op als voorzitter van de Europese Raad. De voorzitter wordt in de pers voortdurend president van de Europese Unie genoemd, wat hij in de praktijk ook is. De functie van Hoge Vertegenwoordiger, die de EU op wereldniveau vertegenwoordigt, wordt sinds 1 november 2014 vervuld door Federica Morghini. De Italiaanse is de opvolgster van Catherine Ashton.

Waarschijnlijk heeft U geen idee wie deze twee personen zijn. Geen enkele kiezer heeft ooit op hen gestemd. Toch zijn het de twee machtigste figuren van de EU, met een salaris gelijk aan of hoger dan dat van de Amerikaanse president (foto Newsroom EU).

Van het nieuwe verdrag wordt gezegd dat het de EU democratischer maakt. Zo mag het Europees Parlement samen met de Europese Commissie en de Raad van de Europese Unie meebeslissen over nieuwe wetgeving. De rol van de nationale parlementen van de afzonderlijke lidstaten zou ook worden versterkt, omdat rekening gehouden moet worden met aanzienlijke minderheden in de parlementen. In de praktijk zal dit echter anders werken. In een normale democratische rechtstaat hoort wetgeving namelijk voort te komen uit een sociale of economische noodzaak. Als er geen maatschappelijk draagvlak voor is, hoort de wetgeving er ook niet te komen. De Ierse bevolking moest echter net zolang stemmen (een referendum is verplicht in Ierland bij grote wetswijzigingen), totdat zij het Verdrag van Lissabon goedkeurde. Deze van bovenaf, door de Europese bureaucraten opgelegde gang van zaken is bijzonder typerend voor de EU.

EUSSR

De sterke centralisatie binnen de EU zorgt er ook voor dat de Nederlandse regering en dus de Nederlandse bevolking steeds minder bewegingsruimte krijgt. Stel dat onze regering de problemen bij het openbaar vervoer zou willen oplossen door de spoorwegen weer onder te brengen in een naamloze vennootschap met de overheid als enige aandeelhouder. Dat zou niet eens meer kunnen, omdat de EU volgens het Verdrag van Lissabon exclusief bevoegd is nieuwe wetten aan te nemen op het gebied van mededinging. Of stel dat onze regering de bankencrisis definitief zou willen oplossen door een verdeling te maken in enerzijds nutsbanken die zich alleen richten op sparen, en anderzijds commerciële banken die zich richten op risicovollere producten. Of stel dat onze regering de postbestellers, die nu iets meer dan vier euro netto per uur verdienen in de regen en de sneeuw, een beter inkomen zou gunnen. Beslissingen op zulke terreinen mogen binnen de EU niet meer genomen worden door nationale regeringen. Alleen op de gebieden van bij voorbeeld toerisme, onderwijs, cultuur en volksgezondheid hebben de lidstaten nog volledige bewegingsvrijheid en heeft de EU slechts een ondersteunende rol.

EU-parlement

Binnen de instellingen van de EU is er al tientallen jaren een omwenteling aan de gang, die steeds meer macht doorschuift naar Brussel en die de oorspronkelijke economische samenwerking uitbreidt tot Europese eenwording. De beslissing tot deze omwenteling heeft in stilte plaatsgevonden en alles gebeurt buiten de democratische controle van de nationale parlementen om. Ook via de media worden wij voortdurend gehersenspoeld met het idee, dat meer Europese eenwording noodzakelijk is. Europarlementariër van D66 Sophie in 't Veld kreeg bijvoorbeeld in de krant uitgebreid de gelegenheid om zonder weerwoord te klagen over nationale overheden die het Verdrag van Lissabon wilden blokkeren. Er moest immers snel een krachtig centraal Europees bestuur komen. Terwijl men binnen de EU en bij de media blijkbaar een groot en daadkrachtig Europa wil, trapten de Nederlandse en Franse kiezers echter stevig op de rem toen zij daar de kans voor kregen tijdens het referendum over de Europese Grondwet. Daarna mochten zij niet meer stemmen.

Het centrale probleem bij de Europese Unie is dat de organisatie eigenlijk te groot en te centralistisch is geworden. Ook vindt de besluitvorming alleen nog maar getrapt plaats. De kiezers in de lidstaten stemmen op een politieke partij voor het nationale parlement. Politieke leiders wijzen vervolgens ministers en minister-presidenten aan of bepalen wie kandidaat is voor een presidentsverkiezing. Gekozen en niet-gekozen regeringsleiders besluiten vervolgens onderling wie de machtigste mensen binnen de Europese Unie worden: de voorzitter van de Europese raad en de Hoge Vertegenwoordiger van de Unie voor Buitenlandse Zaken en Veiligheidsbeleid. Kiezers komen daarbij niet meer aan het woord.

De laatste jaren komt er binnen de EU steeds meer wetgeving die eigenlijk nauwelijks gesteund wordt door de kiezers in de lidstaten. De Poolse bevolking wordt zo met klimaatmaatregelen in EU-verband opgezadeld om de zogenaamde opwarming van de aarde tegen te gaan. Maar Polen maakte in 2010 en 2011 zeer strenge winters met metersdikke sneeuwlagen mee. In dat land leeft de klimaatdiscussie daarom helemaal niet en de Europese klimaatregelen zullen de pas opkomende Poolse economie doen afremmen. Op dezelfde manier zorgden Europese regels voor de hoeveelheid fijn stof in de lucht ervoor dat Nederlandse bouwprojecten niet meer door konden gaan, terwijl het fijne stof in Nederland vooral afkomstig is van natuurlijke bronnen (zeezout) of uit het buitenland.

Andere Europese maatregelen zijn meer verontrustend. Denk in dit verband aan het systeem Indect (Intelligent information system supporting observation, searching and Detection for security of citizens in urban environment) van de EU. Voor dit project worden computerprogramma's ontwikkeld voor de registratie van allerlei elektronische gegevens (internet, mobiele telefoon) en automatische herkenning van verdachte handelingen. De Britse Telegraph meldde in 2009 dat 10 miljoen Engelse ponden beschikbaar gesteld worden voor dit project van 60 maanden, waarmee terroristische en criminele activiteiten voorkomen zouden moeten worden. Ook meldde de Telegraph dat de EU voor het project Adabts (Automatic Detection of Abnormal Behaviour and Threats in crowded Spaces) 3 miljoen pond beschikbaar stelt. Dit project beoogt gezichtsherkenning door middel van camera's in de openbare ruimte. Beide projecten grijpen diep in de persoonlijke levenssfeer van de Europese burgers in.

Links: alle EU-landen in groen. Steeds lichter gekleurde landen kwamen er steeds later bij. Rechts: de landen van Euromed in groen.

Ook loopt binnen de EU het Euro-Mediterrane Partnerschap (Euromed) met landen rond de Middellandse Zee op het gebied van onderzoek, energie, cultuur en migratie. De EU heeft zichzelf opgelegd om tot 2013 elf miljard euro te besteden aan uitwisselingsprogramma's. Op 13 juli 2008, terwijl een groot deel van Europa al op vakantie was, was in Parijs de oprichtingsvergadering van de Mediterrane Unie. Daarbij waren de meeste regeringsleiders van de EU aanwezig, waaronder minister-president Balkenende. De voorzitter, de Franse president Sarkozy, stelde: “De Europese en de mediterrane dromen zijn onafscheidelijk.” Het is onder andere de bedoeling om tot 2050 56 miljoen immigranten binnen te laten uit gebieden zoals Syrië, Mauritanië en de Palestijnse gebieden, zogenaamd omdat de Europese werkende bevolking afneemt. Dit gebeurt terwijl onder bijvoorbeeld een steeds groter deel van de Nederlandse bevolking het idee leeft, dat er al veel verborgen werkeloosheid is en dat de arbeidsmarkt helemaal geen behoefte heeft aan nog meer laagopgeleide immigranten uit arme landen. In het kader van Euromed is ook in verdragen vastgelegd dat de Noord-Afrikaanse landen zich klaar zullen maken voor lidmaatschap van de EU door overheidsfinanciën en economie op orde te brengen en door meer aandacht te geven aan de algemene westerse waarden zoals democratie en burgerrechten. De verplichtingen zijn wederzijds. Tegelijk is namelijk vastgelegd dat de Europese regeringen zich behulpzaam zullen opstellen bij het verspreiden van de Arabische cultuur en het islamitische geloof over de bestaande EU. Het moet tenslotte een samenhangend gebied worden. De huidige islamisering waar verschillende politieke partijen ter rechterzijde zich druk over maken, is dus normaal beleid van de EU.

De belangrijkste vraag is, of de bevolking eigenlijk ooit wel goed geïnformeerd is over alle projecten van de EU. En heeft men ooit ingestemd met zoiets als Euromed? Vanwege het gebrek aan directe democratische controle over de handelingen van de EU vergeleek de voormalige dissident Vladimir Bukovsky tijdens een toespraak in Brussel in april 2006 de EU met de voormalige Sovjet-Unie. Het Europese Parlement deed hem sterk denken aan de Opperste Sovjet en de Europese Commissie aan het Politburo. Zowel de Europese Commissie als het Politburo waren namelijk niet door de burgers ter verantwoording te roepen en waren door niemand direct gekozen. De heer Bukovsky benadrukte dat de Sovjet-Unie vooral draaide op ideologie, en dat nu ook in de EU steeds meer politiek correcte ideologie wordt ingevoerd. Dat gebeurt met bij voorbeeld haatzaaiwetten zoals in Frankrijk en Engeland. Ook de Tsjechische president Václav Klaus vergeleek in een toespraak van 19 februari 2009 voor het Europese parlement de EU met de Sovjet-Unie.

Een typische politiestaatwet die inderdaad goed zou hebben gepast bij de Sovjet-Unie, is het Europese arrestatiebevel. Voor deze wet zijn in de EU zelfs twee nieuwe misdaden geschapen: racisme en xenofobie. Op grond van deze nieuwe misdaden zal men aan andere landen worden uitgeleverd na een verzoek tot vervolging. In theorie kan bij voorbeeld Nederlands parlementslid en oppositievoerder Geert Wilders vanwege zijn kritiek op de islam worden uitgeleverd aan Bulgarije, voor een rechtsgang met Bulgaars sprekende rechters en advocaten. Hij heeft immers de Bulgaarse wet overtreden, die op het gebied van discriminatie en belediging van minderheden veel strenger is dan de Nederlandse wetgeving en geen uitzonderingen kent in verband met vrijheid van meningsuiting. In combinatie met de nieuw uitgevonden misdaden vormt het Europese arrestatiebevel een perfect terreurmiddel tegen al te kritische burgers.

Samengevat gaat de Europese Unie met het Verdrag van Lissabon opnieuw verder in de richting van Europese eenwording. Over deze eenwording is nooit een echt debat gevoerd onder de Europese bevolking en de eenwording leidt tot projecten die de kiezers waarschijnlijk absoluut niet zouden accepteren, als zij er direct over konden stemmen. De Europese Unie wordt hoe dan ook opnieuw machtiger ten koste van de Europese burgers en er zijn gevaarlijke ontwikkelingen in de richting van een politiestaat, zoals persoonsregistratie en intimidatie van oppositie. De Nederlandse bevolking kan hier echter niets meer tegen doen. Ons land is simpelweg te klein om nog serieuze invloed uit te kunnen oefenen op de handelingen van de EU of om hervormingen af te kunnen dwingen.

Het Verdrag van Lissabon bevat echter wel een nieuw element. Voor het eerst sinds het ontstaan van de Europese Unie in 1992 hebben lidstaten de mogelijkheid om hun lidmaatschap op te zeggen. Groenland, een land met zelfstandig bestuur binnen het koninkrijk Denemarken, trad in 1985 uit de toenmalige Europese Gemeenschappen (EG). Nederland zou dit voorbeeld eigenlijk maar moeten volgen. In plaats van volwaardig lid zou Nederland een vaste handelspartner van de EU kunnen worden. Wij hebben toch geen echte inspraak meer binnen de EU en wij vertonen ook niet veel oorlogsdreiging die ingekapseld moet worden door Europese eenwording. Ook zonder de EU zouden wij handel voeren met de hele wereld. Voor ons heeft de EU geen meerwaarde meer, integendeel. Dankzij de EU komen wij steeds meer in een bureaucratische Europese Sovjet-Unie te wonen. En een Europese Centrale Bank perst ons alleen maar in een nieuwe financiële wereldorde.